Στις 6 Ιουνίου 1974, η RCA Records κυκλοφόρησε το «I Will Always Love You», ένα τραγούδι που έμελλε να σημαδέψει όχι μόνο την καριέρα της Dolly Parton, αλλά και την ιστορία της country μουσικής παγκοσμίως.
Το τραγούδι ήταν το δεύτερο single από τον δέκατο τρίτο σόλο δίσκο της Parton, με τίτλο «Jolene», και ηχογραφήθηκε στις 13 Ιουνίου 1973. Σε μια περίοδο έντονης προσωπικής και επαγγελματικής μετάβασης, η Parton έγραψε το κομμάτι ως ένα συγκινητικό αντίο στον μέντορα και μουσικό της συνεργάτη, Porter Wagoner, με τον οποίο συνεργαζόταν για χρόνια στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή “The Porter Wagoner Show”.
Η απόφαση της Parton να αποχωρήσει από τη συνεργασία τους για να ακολουθήσει σόλο καριέρα, ήταν δύσκολη και συναισθηματικά φορτισμένη. Αντί να επιλέξει μια ψυχρή επαγγελματική δήλωση, η τραγουδίστρια προτίμησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη και τη θλίψη της με τον μόνο τρόπο που ήξερε καλά: μέσα από ένα τραγούδι. Όπως έχει πει και η ίδια:
"Δεν ήθελα να μαλώσουμε, απλώς ήθελα να φύγω με τον σωστό τρόπο. Έγραψα αυτό το τραγούδι και του το τραγούδησα. Έκλαψε. Και είπε: ‘Εντάξει, μπορείς να φύγεις αν μπορώ να έχω αυτό το τραγούδι.’”
Το «I Will Always Love You» γνώρισε τεράστια επιτυχία. Έφτασε στην κορυφή των country charts των ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά και το 1982 ξανακυκλοφόρησε, ανεβαίνοντας και πάλι στο No.1. Ωστόσο, η διαχρονικότητά του σφραγίστηκε το 1992, όταν η Whitney Houston το ηχογράφησε για το soundtrack της ταινίας The Bodyguard, μετατρέποντας το σε μια από τις μεγαλύτερες μπαλάντες όλων των εποχών. Παρά τη διαφορετική ενορχήστρωση, η ψυχή του τραγουδιού παρέμεινε ίδια: μια ειλικρινής δήλωση αγάπης, ακόμα και μέσα στον αποχωρισμό.
Η Dolly Parton παραμένει μέχρι σήμερα ιδιοκτήτρια των δικαιωμάτων του τραγουδιού, ενώ φημολογείται ότι τα κέρδη από τη διασκευή της Houston χρηματοδότησαν... ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο στο Νάσβιλ, όπως έχει δηλώσει με χιούμορ η ίδια.
Το «I Will Always Love You» δεν είναι απλώς ένα τραγούδι αγάπης ή θλίψης. Είναι ένα μουσικό γράμμα αποχαιρετισμού, γραμμένο με ειλικρίνεια και καρδιά. Και, όπως αποδεικνύεται σχεδόν πέντε δεκαετίες αργότερα, η αγάπη – όταν εκφράζεται έτσι – δεν χάνεται ποτέ.
