9 Ιουλίου 1962 – Μια ημέρα που γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι στην ιστορία της μουσικής. Ο Bob Dylan, μόλις 21 ετών τότε, μπαίνει στα στούντιο της Columbia στη Νέα Υόρκη και ηχογραφεί ένα τραγούδι που έμελλε να γίνει οικουμενικό σύμβολο ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης: το “Blowin’ in the Wind”.
Η συγκεκριμένη ηχογράφηση έγινε στο πλαίσιο των sessions για το δεύτερο άλμπουμ του, "The Freewheelin’ Bob Dylan", το οποίο κυκλοφόρησε το 1963 και καθιέρωσε τον Dylan ως τη φωνή μιας νέας, ανήσυχης γενιάς. Το τραγούδι είχε ήδη δοκιμαστεί ζωντανά, τον Απρίλιο του ίδιου έτους, στο ιστορικό Gerde’s Folk City, ένα από τα σημαντικότερα στέκια της folk σκηνής στη Νέα Υόρκη.
Λίγο μετά την πρώτη του ερμηνεία, οι στίχοι του “Blowin’ in the Wind” δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Broadside, που επιμελείτο ο Pete Seeger, ένας ακόμη θρύλος της αμερικανικής folk μουσικής και ακτιβιστής. Με απλή, σχεδόν παιδική γλώσσα και επαναληπτική δομή, οι στίχοι έθεταν ερωτήματα βαθιάς πολιτικής και ηθικής σημασίας:
"Πόσοι δρόμοι πρέπει να διαβεί ένας άνθρωπος / πριν τον αποκαλέσεις άνθρωπο;"
(“How many roads must a man walk down / Before you call him a man?”)
Το τραγούδι δεν δίνει απαντήσεις – αφήνει τα πάντα «να φυσούν στον άνεμο» (blowin’ in the wind) – και ακριβώς αυτή η ποιητική ασάφεια το καθιστά διαχρονικό.
Η συγκυρία ήταν ιδανική: Το τραγούδι έγινε σύντομα άρρηκτα συνδεδεμένο με το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, τη διαμαρτυρία ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ και γενικότερα με κάθε μορφή αγώνα για ελευθερία και ισότητα. Ο Peter, Paul & Mary κυκλοφόρησαν τη δική τους εκδοχή το ίδιο καλοκαίρι, φέρνοντάς το στις πρώτες θέσεις των charts και κάνοντάς το προσιτό σε ευρύτερο ακροατήριο.
Το 1994, το “Blowin’ in the Wind” μπήκε στο Grammy Hall of Fame, τιμώντας τη συμβολή του όχι μόνο ως μουσικό επίτευγμα, αλλά και ως κοινωνικό-πολιτιστικό ορόσημο. Σήμερα, περισσότερα από 60 χρόνια μετά, συνεχίζει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, σύμφωνα με περιοδικά όπως το Rolling Stone.
